We zijn in Jogjakarta!

Heerlijk uitgeslapen stond ik om 7 uur aangekleed en wel naast mijn bed. Wetend dat vanaf 7 uur de ontbijtzaal open ging, snelde ik met Bas de deur uit. Uitgerust en nogal vroeg voor mijn doen liepen we een lege zaal in. Niemand..., geen teken van leven, maar ook geen ontbijt te bekennen. Om half 8 nog een poging, weer niemand! Waar is iedereen en waar is mijn ontbijt? Ik ben maar gaan zitten, dan zie ik vast iemand verschijnen. Daar is iemand, er is geen ontbijtbuffet vandaag. Het hotel is op ons na volledig uitgestorven. We krijgen ontbijt à la carte. Helemaal prima. In tegenstelling tot gisteren een smaakvolle nasi goreng met sayour en ommelet en dat dan 2 maal. Ik weet zelf ook niet waar ik het laat, maar heb lekker gesmuld. Bas, Jan en papa houden het bij toast met ommelet en broodjes. Nog wat vers fruit toe en de dag kan beginnen.

Op weg naar Jogjakarta en langs de Borobudur, daar kijk ik echt naar uit!

Na een langere rit dan verwacht kwamen we aan. De verkopers snelde naar de bus en door het gedrom heen liepen we naar buiten. De meesten bleven achter, zij hadden de Borobudur al één of meerdere malen gezien. Bas, Jan en ik liepen door alle stalletjes heen richting ingang. Met een korte sarong om, mochten we doorlopen. Het nut daarvan zag ik niet goed in. De sarong was korter dan de rok die ik aanhad. Gezien de warmte verdween deze bij mij in mijn tas.
De Borobudur, wow, wat een gave tempel! Met Janneke als persoonlijke gids zijn we de Borobudur op gelopen. Na iedere keer een paar stappen te hebben gezet werd ik aangesproken door locals, of ik met ze op de foto wilde. Met hele families, mannen, vrouwen, kinderen. Ook Janneke mocht op de foto, Bas wat minder, hoewel ik dat dan meer had verwacht. Gekke Indonesiërs.
Tussen de foto's door genoten van de tempel. En dan te bedenken dat de hele tempel uit elkaar is gehaald en steen voor steen opnieuw is opgebouwd. Niet alles is al compleet. Of dit gaat komen weet ik niet. Bij sommige boeddha's ontbreekt bijvoorbeeld het hoofd of een gedeelte van de stupa. Vanaf de tempel richting uitgang, door een fuik kom je terecht bij verkopers met wel 200 stalletjes! Ook Ali stond ons op te wachten. Bij de bus sprak Ali ons al aan. Bas wilde hem afschudden en zei straks, na de Borobudur. Dat hoef je tegen Ali natuurlijk geen tweede keer te zeggen, hij hielp Bas er vrolijk aan herinneren dat hij na het bezoek aan de tempel wat bij hem zou kopen. Zo gezegd, een kleine stupa als herinnering aan de Borobudur.

Nog een half uurtje rijden richting Jogja. In een druk, smal straatje duikt daar het hotel ineens op. Wow, wat mooi zeg! Het hele hotel bestaat uit het meest waanzinnige houtsnijwerk, wat een sfeer. Ook de gamelan mocht niet ontbreken. Vroeger bij het bezoeken van de Pasar Malam in Den Haag, werd Janneke als klein kind bij de gamelan neergezet. Geboeid keek en luisterde ze dan uren naar dit muziekspel. Bij het weerzien van de gamelan kreeg ze tranen in haar ogen, de herinnering van vroeger. Ik vind het ook heerlijk om naar te luisteren, rustgevend kabbelt het maar voort.

We hebben lekker gegeten. Saté ayam, nasi goreng, mie telor asin, alles was even lekker.

Lekker vroeg naar bed, we zijn best gesloopt.

Selamat tidur xxx