We zijn in Malang!

Het was vroeg uit de veren vandaag. Om half 6 verzamelen om met de bus richting het station te gaan. Het is 20 minuten rijden naar het station en de trein vertrok 6.45 uur. Maar, beter op tijd, je weet maar nooit met het verkeer en de tempo doeloe mentaliteit. We waren dan ook op tijd bij het station. Nadat alle treintickets waren gecontroleerd, werden voorzien van stempels en de tijden werden gemarkeerd op alle tickets (ze zijn hier gek op het zetten van stempels en alles 3 keer natellen) op naar onze coupe. Een ruime coupe, maar nogal veel beenruimte en een veel te koude airco. Het is echt onbegrijpelijk. Op straat en op de scooter lopen en rijden de Indonesiërs rond in winterjassen, met handschoenen aan en alle kleine kids met een warme muts op hun hoofd. Dat dan de airco zo hoog staat, het is niet begrijpen. Bas lag onder een strandlaken, de rest onder sjaals en sarons. Eenmaal geïnstalleerd, hebben we ons meegekregen ontbijtje (toast of nasi) lekker opgegeten. Dan nog door 3 man onze tickets laten stempelen (één stempelt, één noteert iets op een a4tje, de ander loopt in politieuniform en loopt vooruit) en we kunnen echt vertrekken.

De treinrit was mooi. We reden door een heel groen landschap. Af en toe leek het of we door Nederland reden met uitgestrekte weilanden. De palmbomen verraadde dat dit niet het geval was en de weilanden sawa's betroffen, dan wel geheel vlakke sawa's.

In Jombang stapte we uit en reden we met de bus verder richting Malang. Onverwachts reden we langs een suikerfabriek, de fabriek waar Otto zijn vader heeft gewerkt en waar ze ook hebben gewoond. Dat is toch wel heel bijzonder.

Onderweg naar Malang zouden we stoppen bij een mooie waterval, dat was niet zo ver rijden. Na langer te hebben gereden dan verwacht, kwamen we daar aan. Wat een drukte zeg! Hele groepen waren er op survival kamp. Maar de waterval was prachtig, de verwachting die ik in Baturraden had, werd hier waargemaakt. En ook nog aapjes op de route naar de waterval, die hadden daar een goed en ongezond leven met alle restjes van de toeristen.
Na de waterval was het nog een half uurtje rijden naar ons hotel. Dat half uurtje duurde wel wat langer. We weten nu dat de Indonesische halfuurtjes, 10 minuutjes, uurtjes, veel langer duren, tel er maar gerust het dubbele (soms wel meer) bij op. Bas zag ondertussen groen en geel van het weinig te hebben gegeten en alle bochten.

Eenmaal in het hotel (uurtje of 3) waren nog niet alle kamers klaar, pfff. Alle noodpakketten werden aangerukt, met crackers met sambal smeerkaas, chocolade broodjes en snackjes kwamen we een beetje bij.

De namiddag en avond hebben we ons koest gehouden. Echt het complex af is hier niet mogelijk, dan moet je eerst de lange oprijlaan, aanrijroute aflopen en dan heb je nog niets om de hoek.
We hebben een mooie kamer met heerlijke bedden en een perfecte douch. De douche blijft dezelfde temperatuur en er komt een gelijkmatige straal uit én het maakt niet uit wanneer en hoelang je doucht. Dat is best wel lekker na 2 weken een matige of slechte douche, soms zelfs zonder water op bepaalde tijden, of een douche die alleen koud of heet kan. Verder is het een verschrikkelijk ongezellig en groot hotel. De kamer doet denken aan één langs de weg, maar dan wel een luxe. We hebben dan toch liever die gezellige, kleinschalige en sfeervolle hotels met slechte douche.

Morgen kijken wat Malang ons te bieden heeft. We weten eigenlijk allemaal niet goed wat hier te doen en te zien is.