Baturraden

Bas was al weer vroeg wakker, dit keer was niet de imam de boosdoener (deze was wel te horen, maar veel verder weg dan in Pangandaran), maar een groep collega's die vandaag een teambuilding dag hadden op het veldje voor ons hotel. Om half 6 ontbeet de groep in de direct naast onze kamers gelegen zaal. Ik sliep er heerlijk doorheen en heb lekker geslapen.

Om 10 uur op naar de 7 watervallen op 10 minuten rijden hier vandaan. Het is zo mooi groen hier met prachtige uitzichten. Papa liep een stukje mee, maar bleef na de nodige trappen achter op een plekje in de schaduw. De rest liep door tot waterval 3, tot het poortje. Ondanks de betaalde entree, moest voor waterval 3 worden betaald. De meesten liepen terug, enkelen liepen door tot het kleine watervalletje.
Een pijl naar waterval 7 wees naar een steile trap. Otto en Sieg hielden het voor gezien, Bas, Jan en ik besloten door te lopen. Prachtig mooi waanden wij ons in 'Jungle Book', met niemand om ons heen. Ontzettend mooi, maar wat een trappen! Na iedere keer weer 40 treden omhoog te zijn geklommen, hopend dat we in de buurt waren van die 7e waterval, volgde weer een lange steile trap. Zonder bordjes, met poortjes waar niemand te bekennen was, hadden we geen idee waar we waren en hoever we nog moesten lopen. Na 1 (?) kilometer te hebben geklommen, zwetend als een otter en een kloppend hoofd, kwamen we aan bij, jawel, het volgende, nu wel weer bemande poortje. Wapperend met ons rode ticket in de veronderstelling dat we niet meer hoefde te betalen, liepen we al bijna voorbij het poortje. Nee, nee, voor waterval 7 was het paarse ticket nodig, betalen dus, het gaat om kleine bedragen hoor. Met omgerekend 3 euro wilden we betalen, om nog geld terug te krijgen. Hij had niet terug van het 'grote' geld. Een ander werd erbij geroepen voor ons wisselgeld. We stonden al klaar om dat aan te nemen, maar dat werkt natuurlijk niet zo. Hij geeft het wisselgeld door vakje 1 aan de man in het huisje, die telt het na. Bas stond al klaar om het geld aan te pakken, maar ook dat werkt anders, dat moet door vakje 2 worden aangepakt. Wat een gekke Indonesiërs, het lijkt wel kassa'tje spelen van vroeger.

Op naar die gave waterval, nog 200 meter dalen en dan zijn we er! We zien wat verkopers verschijnen en horen het water kletteren, het is nu echt dichtbij! En ja hoor we zijn er, versuft kijken we om ons heen, zoekend naar die grote waterval waar de knulletjes voor geld van af springen. Nergens te bekennen! Wel een 40 centimeter hoge warmwaterbron. Een paar meter verder een iets grotere met een mevrouw in roze Hello Kitty pyjama. Vermoeid met zwabberbenen kregen we daar toch echt de slappe lach van. Na de verkopers en massageboys van ons afgeschud te hebben, even van het uitzicht genieten, geweldig mooi!

Na 200 meter weer teruggelopen te hebben, was ik toch echt niet van plan dezelfde route terug te lopen. Onze eigen chauffeur kon er niet komen. Geen probleem, een ritje terug werd gelijk aangeboden. Aan onze uitgeputte blikken te zien werd gelijk hoog ingezet. Uiteindelijk hebben we 1/3 af kunnen dingen, we hadden geen puf meer om nog verder te onderhandelen en de rest was bovendien ook op ons aan het wachten. Na een hobbelend ritje kwamen we aan bij onze bus.

Met de bus bij de pasar wat hapjes gegeten en weer terug naar ons hotel. We besloten gezellig bij het zwembad te gaan zitten. Het is hier volledig uitgestorven, dus veel aandacht wordt er niet besteed aan het zwembad. Na gevraagd te hebben of er ligstoelen aanwezig waren, werden 2 harde bamboe ligstoelen ergens vandaan gehaald, de andere stoelen zouden eraan komen. Die hebben we nooit meer gezien. Geeft niet, daarna lekker even opgefrist en zijn we een hapje gaan eten.

Morgen richting Yogyakarta, met als tussenstop de Borobudur, ik ben heel benieuwd!